José Mourinho. The Special One.
Hij is meer in opspraak dan ooit. José Mourinho, The Special One. Arrogant, zelfingenomen, een regelrechte eikel. De voetbalwereld is bezig met een mondelinge lynchpartij. De Portugees heeft door de jaren heen de nodige vijanden gemaakt. Vijanden die nu allemaal hopen dat de oefenmeester op staande voet wordt ontslagen. De klopjacht op de succestrainer is begonnen en hoe meer nederlagen de trainer leidt, hoe groter het leedvermaak is. Mourinho is ook een arrogante kwal, laten we dat voorop stellen. Maar dezelfde Mourino is de intrigerende oefenmeester die FC Porto uit de dood liet herrijzen en in iets meer dan twee jaar tijd naar twee landstitels, de Portugese beker, de UEFA Cup en de Champions League winst leidde.
Voor het eerst sinds 1955
Op slechts 41-jarige leeftijd zorgde de excentrieke coach in dienst van Chelsea voor het eerste kampioenschap sinds 1955. Maar liefst negen verliespunten minder dan concurrent Manchester United en slechts acht tegendoelpunten in 27 wedstrijden. Geheime en uitputtende trainingen. Letten op de details. Uitgebreide informatie over tegenstanders op DVD als studiemateriaal. Een strateeg, een tacticus. Een motivator die in slaagt om verwende en egoïstische supersterren te laten geloven in hetzelfde sprookje over de gekoesterde teamspirit. Bijna tien jaar later is de trainer opnieuw actief in de Engelse hoofdstad. Hetzelfde sprookje lijkt nu echter een stuk verder weg.
Het onvermijdbare doemscenario?
Chelsea staat de zestiende plek en de voetbalwereld lijkt even te vergeten hoe indrukwekkend het CV is van de Portugese oefenmeester. Er wordt zelfs gesproken van een interne rel, waarbij de spelersgroep in opstand is geraakt tegen de trainer. Problemen met de media, de technische staf en de tegenstanders maken het moeizame seizoen er niet gemakkelijker op. Met Eden Hazard en Diego Costa die uit vorm zijn en Radamel Falcao die zijn draai maar niet kan vinden, lijken de doelpunten voorlopig even ver weg. De naam van Ancelotti wordt dan ook veelvuldig genoemd, mocht het doemscenario dan toch gaan optreden. Iedereen lijkt zich er druk om te maken. Behalve José Mourinho zelf.
Afkeer, irritaties, woede
Ondanks zijn ijzersterke staat van dienst zorgt de Portugees voor afkeer, irritaties en zelfs woede. Het is de enigszins eigenaardige presentatie waarin hij zichzelf neerzet als een uniek buitenaards wezen. Die een destijds 19-jarige Raphaël Varane naar de persconferentie stuurde, omdat hij daar zelf geen zin in had. Die Messi een komediant noemt en ook de charme van Eva Carneiro niet spaart. Die zijn vinger vol in het oog plant van de destijds assistent-trainer van Barcelona Tito Vilanova. The Special One die van mening is dat er geen betere trainer op aarde is dan hijzelf. De zelfaanbidding die doet denken aan een puberaal verlangen naar een bestaan als levende legende. Of zoals anderen stellen: de trainer die de aandacht verlegd van zijn spelersgroep naar zichzelf.
150 thuiswedstrijden ongeslagen
Hoe dan ook. Hoe irritant de Portugees ook is. En hoe provocerend de trainer ook kan zijn. Mourinho won de Champions League met zowel FC Porto als Internazionale. Na het succes met FC Porto werd de trainer daarna kampioen bij elke club waar hij werkzaam was. Binnen elf jaar pakte de oefenmeester bij FC Porto, Chelsea, Internazionale en Real Madrid 22 prijzen. Op april 2011 verloor hij met Real Madrid thuis met 1-0 tegen Sporting de Gijón, wat het eerste verlies sinds 150 thuiswedstrijden betekende. Gedurende een periode van negen seizoenen, verdeeld over deze vier clubs, verloor de trainer geen thuiswedstrijd. Om het nog niet eens over zijn individuele prijzen te hebben. De Portugees is eigenlijk best een beetje speciaal en dat geldt ook voor zijn prestaties.
» Heb jij ook een haat-liefde verhouding met de Portugese trainer? We zijn benieuwd naar jouw ongezouten mening over ‘The Special One’.